Pokuta ze spowiedzi ma charakter sakramentalny. Co to znaczy? Odpowiedź jest bardzo prosta. Pokuta nałożona w czasie sprawowania sakramentu pokuty i pojednania jest nierozerwalnie związana z sakramentem. Jest po prostu jego częścią. Dlatego penitent ma obowiązek zadaną mu pokutę przyjąć i wypełnić, a jej niewypełnienie należy zaznaczyć na następnej spowiedzi. Nieodprawienie pokuty świadczy o lekceważeniu powagi sakramentu. Stąd Kościół zaleca aby ją odprawić bezpośrednio po spowiedzi lub w najbliższym czasie. W ten sposób unikniemy zapomnienia.

Bywa, że po spowiedzi należy odprawić nie tylko pokutę, ale zadośćuczynić wyrządzoną krzywdę, oddać zabraną rzecz, zwrócić pożyczone a jeszcze nie oddane pieniądze czy odwołać oszczerstwo i posądzenie. W kościelnym nauczaniu mówi się o restytucji i zadośćuczynieniu moralnym, duchowym i materialnym.

W przypadkach szczególnych, np. kradzieży, niezwrócenia pożyczonych pieniędzy czy rzeczy, zniesławienia, zniszczenia czegoś niezbędna jest restytucja. Restytucja to zewnętrzne naprawienie zła. W każdym przypadku naruszenia sprawiedliwości, naruszenia zdrowia, utraty zdrowia, poniesionej szkody materialnej potrzebna jest restytucja.

Zadośćuczynienie człowieka nigdy nie wyrówna popełnionego grzechu. Nie znaczy to jednak, że nie ma ono sensu i niczego nie zmienia. Przez nowe czyny i akty zadośćuczynienia człowiek może naprawić swą przeszłość i wejść na drogę dobra i oderwać się od zła. Zadośćuczynienie jest wyrazem wejścia na drogę nawrócenia i przeproszeniem Boga i ludzi za zło grzechu. W pełni człowiek nie wynagrodzi Bogu i ludziom popełniony grzech, ale zadośćuczynienie jest wyrazem jego dobrej woli i w minimalnym stopniu naprawia zło.